Veiligheid voor alles - 3e generatie Martens - Familie en Wielrennen

Verslag van Corlieke Martens

Ten tijde van de regenboogkoers stonden mijn oma Jo en opa Piet Martens op zondag gekookte mosselen te verkopen.

Hun kinderen hielpen toen mee met de verkoop. Mijn vader John Martens hielp vanaf zijn zestiende mee als vrijwilliger bij het plaatsen van de dranghekken bij de regenboog koers en op zijn 23e werd hij lid van Stichting Wielercomité ’s-Heerenhoek, dat is dus nu al 30 jaar lang.

Mijn oom Mario Martens heeft nog een korte wielercarrière gehad samen met een aantal dorpsgenoten, zoals Tonny Moonen, Wilfred Raas en Garvey Claessens. Ook mijn tante Karen Martens heeft  een paar jaar gefietst. Kortom, wielrennen leeft binnen de familie. Nadat de Regenboogkoers is gestopt en de wielerklassieker wat grotere vormen kreeg werd opa Piet Martens door mijn vader ingezet als verkeersregelaar. Op een rustige plaats, waar hij het nuttige met het aangename kon verenigen. Tussendoor kon hij weer “spullen” uitzoeken voor de rommelmarkt van de Carnavalsstichting. Na zijn overlijden in 1999 werd oma weer ingezet als verkeersregelaar samen met mijn moeder. En ik mocht dan ook mee samen met mijn zus Joline 6 en 7 jaar oud toen. 

Ikzelf (Corlieke), mijn zus Joline, mijn moeder Jacqueline en mijn oma zijn, toen we bijna oud genoeg waren ingezet als verkeersregelaar. Ikzelf en mijn zus eerst bij een doodlopend of stil weggetje of zo, maar later werd het voor het echte werk, met een cursus en een pasje. Mijn moeder herinnerde ons eraan dat wij één weekend per jaar best eens wat voor mijn vader konden doen. Mijn vader maakt nl. altijd mijn fietsband, hielp bij inbinden van werkstukken, enz. enz. Hij is binnen het wielercomité verantwoordelijk voor de wegafzetting en er zijn altijd wel posten die bemand noesten worden. We werden op posten neergezet die wel eens onbezet waren, een soort vliegende kiep kan je wel zeggen. Mijn vader streeft er naar om de beste wegafzetting van Nederland te hebben, volgens mij, dus overal moet een mannetje staan. Wij gaan het hele weekend op pad met de rode Toyota, dit is ons verblijf in zo’n weekend. Deze heeft het helaas  vorig jaar begeven, dus hoe het dit jaar moet????? Is de vraag. Wij crossen van plek naar plek, maar pas op voor de snelheidscontroles, waar staan ze dit jaar weer te meten?

Vrijdagavond

Het begint op vrijdagavond dan staan wij in de polder bij de tijdrit. Mama en oma zetten wij af met een plastic stoeltje, evt. regenbroek en wat te eten. Ik rij samen met mijn zus naar de volgende post. Het is een hele beleving en wij staan er versteld van hoe deze meiden worden aangemoedigd door hun coach. Ze toeteren (alsof je daar harder van gaat fietsen), roepen, schreeuwen. Joline en ik hebben dan de auto waar wij bij de wisseling van de junior-vrouwen naar de Elite-vrouwen groep  even kunnen opwarmen. Echter onze oma staat dan van 17:00 tot 20:00 uur wind te vangen in de polder. Trouwens regen hebben wij ook wel eens gehad hoor. Mijn oma kan dan we een kopje warme chocomel gebruiken, kan ik je vertellen. Zij staat dan de hele avond op een kruispunt en kan niet even weg, omdat de wielrensters om de minuut langs komen. Nou dan kan je daarna onder een warme douche om op temperatuur te komen en ik spreek uit ervaring.

Zaterdag

Op zaterdag gaan wij dan weer vrolijk verder. Wij krijgen een seintje waar wij naar toe moeten en dan gaan wij weer met de auto op pad. Wij hebben vaak 4 posten na elkaar, zodat wij in de tussentijd naar ons onderkomen “de rode Toyota” kunnen lopen. Dat autootje komt  er dan steeds gezelliger uit te zien met koffie, snoep, koeken, blikjes limo, tijdschriften en boeken. De vrijwilligers van het wielercomité verzorgen ons goed. Wat er ook niet ontbreekt, is een wekker. Wij zitten soms zo te kletsen dat wij de tijd vergeten en dan horen we de geluidswagen al komen ( of niet). Gelukkig zijn daar onze motorvrienden dan weer die de post dan even van ons over nemen totdat wij op onze plek gearriveerd zijn. TOP jongens, bedankt! Ja, de afzettingsbrigade is op alles berekend. Dit wordt helaas ook wel eens over de wedstrijdradio gemeld. Posten 44, 45,46 en 47 ombemand.  Ja ……zegt mijn vader dan, het zullen jullie weer niet zijn.  Dat is een minpuntje. Maar Je zult het niet geloven, maar mijn oma was een keer op weg naar haar post. Wij waren weer iets te laat van ons onderkomen vertrokken. De politie op de motor kwam eraan en wat zei hij tegen mijn oma?? Spring maar achterop bij mij, dan zet ik je wel even af. Nou…, dat kan allemaal in de wielerronde.

De auto komt in zo’n weekend steeds voller te liggen afhankelijk van het weer. Regenpakken, stoeltjes maar bij mooi weer ook strandmatjes, dan gaan we tussen de rondes door liggen aan de bloemendijk.

Zondag

Op zondag gaan we eerst racen want dan hebben we vaak  2 posten te bemannen eerst  bij Hoedekenskerke en dan voor de kleine ronde bij de Heinkenzandse weg. Dat halen wij altijd maar net (of net niet). Want eerst moeten we elkaar weer ophalen,  naar mijn vader bellen (of er nog noodgevallen zijn) waar we heen moeten en dan naar ‘‘s-Heerenhoek sjezen , de postnummers zoeken we onderweg in de auto op en dan weer iedereen afzetten. Het is dan niet handig om tegen de koers in te rijden want dan kom je vast te staan en ben je weer ………ja …ja .. te laat.  Soms moet er nog een extra auto ingezet worden , omdat we te ver uit elkaar staan,  dan wordt de auto van m’n opa van stal gehaald. We worden dan opgesplitst de vriend van Joline en van mij moeten dan ook mee helpen. Ze worden er op gekeurd zeggen we altijd. Willen ze niet mee helpen met de wielerkoers dan komen ze niet in de familie.

Op de zaterdag- en zondagmiddag lunchen wij altijd bij oma thuis met een lekker kopje thee. In de afgelopen jaren hebben wij alle weersomstandigheden al gehad: 'zonnetje, regen en wind'.   

Zondag middag is lekker relaxed we staan dan vaak bij de ….. daar komen veel ouders kijken en fietsers die stoppen om te kijken. Wij doen ons best om de mensen te informeren, gerust te stellen dat ze hun route zo weer voort kunnen zetten. Of we helpen andere verkeersregelaars die niet weten waar hun post is. Dus sociaal vaardig moet je ook zijn hoor! Van de ouders krijgen we vaak een pluim dat de afzetting zo goed geregeld is en dat kunnen wij natuurlijk alleen beamen, wij zijn er namelijk onderdeel van.  Die ouders doe alles voor die kinderen, ze volgen de koers met scanners. Ze komen soms van heel ver en dan zie je ze kijken zit mijn zoon nog in de kopgroep of rijdt hij al bij de bezemwagen? Wanneer ze dan na 2 rondjes al in de laatste groep zitten en zo’n vader zegt dan dat hij helemaal uit het noorden van het land komt,  heb ik toch wel met hem te doen hoor en met z’n zoon natuurlijk  ook , maar die moet maar en beetje harder trainen hoor.

Ook moeten we wel eens streng zijn. Mijn oma had een keer een jong meisje te paard. Mijn oma had al gezegd loop even terug met je paard de polder in want wanneer de wielrenners komen dan is dat nogal een lawaai en daar schrikt hij misschien van. Echter zij vond dat niet nodig, totdat de wielrenners kwamen en het paard zo onrustig werd dat het meisje haar paard niet in bedwang kon houden. Mijn oma heeft toen, zo goed en zo kwaad als dat ging, geprobeerd om dat paard terug de polder in te sturen. Als we terug bij elkaar in de auto zitten evalueren wij de belevenissen dan en geven wij natuurlijk mijn vader allerlei tips. Zoals: waarom is er geen muziek meer in het geluidsautootje? Je moet de politie niet zo vroeg de weg af laten sluiten! Dit alles neemt hij natuurlijk weer mee in de nabespreking van het comité ……..of niet?

Wat dit weekend zo geweldig maakt is dat er goed voor de vrijwilligers wordt gezorgd. Bij het inleveren van de hesjes praten we nog wat na met onze collega verkeersregelaars. En dan ???  Wij hebben weer een enerverend  familie  weekend gehad  met allerlei belevenissen. Op  het einde van de zondag middag zwaaien we de politie, de motorrijders, het geluidsautootje,  de andere vrijwilligers  in de karavaan en de bezemwagen weer uit. ………………………..Tot het volgend jaar!!